کویرم صفای خاص خودشو داره..

در کتاب کیمیاگر خوندم که هرکسی که پاشو به کویر میزاره ،میتونه زاویه دیدشو تنها با نگاه کردن به افق های دور دست بالاببره..

وقتی این کتابو دوم دبیرستان خوندم با خودم گفتم اگه یه بارم بشه میرم به یه کویر که آرامش و صبرشو یاد بگیرم..من میخواستم بهتر باشم.. تازه بعد از یه مدتی هم فیلم  خیلی دور خیلی نزدیکو دیدم .. فهمیدم که کویر نماد سفره..اینم فهمیدم که کویر جای موندن نیست.. جای رفتنه.. این دفعه با خودم گفتم اگه یه بار کویرو از نزدیک ببینم شانس آوردم...  ولی سرنوشت منویه چند سالی مهمان کویر کرده...فکر میکنید که بهترین جا برای شناخت خودمون، شب های کویری باشه...

... خب کویر یه جایی بی آب و علفه... البته کویر ما هم آب داره و هم علف... البته آبش یه کمی مزه دریا رو میده..

برای اولین بار وقتی تو کویر بارون بارید، فهمیدم که این بارون تمام غم و غصه رو با خودش می شوره و می بره... هر وقت داری ناامید میشی میاد.. امیدوات میکنه و زودم تموم میشه و میره..انگار سرش شلوغه...

برای اولین بارم وقتی تو کویر برف بارید من تو کلاس بچه های مدیریت بودم.. برف و کویر مگه میشه با هم جمع بشن...

برف+ کویر= برف و کویر؟؟؟

بعدشم با همدیگه رفتیم تهران ..